Θανάση Κωσταβάρα, Ένας άνθρωπος μέσα στο πλήθος

Θανάσης Κ. Κωσταβάρας

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ

Είδα τον άνθρωπο να περιφέρεται μέσα στους δρόμους της πόλης.

Μόνος, τριγυρισμένος από ένα αλλότριο πλήθος·

μέσα στη φθαρτή του σάρκα φυλακισμένος.

Τον είδα λίγο πριν απ’ το θάνατό του

να βαδίζει αργά, με κείνο το αβέβαιο βήμα

αβέβαιος, χιλιάδες χρόνια ακόμα

μετά τη γνώση του Οιδίποδα.

Τι γύρευε, σκέφτηκα τότε όπως πίστεψα πως τον γνώρισα.

Τι γύρευε ο μέγας Χόρχε Λούις Μπόρχες στα δίχως τέλος ταξίδια του;

Τι έβρισκε τάχα γυρνώντας τον κόσμο όταν δεν έβλεπε τίποτα;

Τι ζητούσε λοιπόν, τι προσπαθούσε να ανακαλύψει, αναζητώντας τον άλλον;

Κυνηγώντας αδιάκοπα εκείνο το άπιαστο νόημα.

Αυτή την απόλυτη γνώση, που ήταν βέβαιος πάντως 

πως δε θα μπορούσε ποτέ να τη βρει.

Κι όμως, την κυνηγούσε.

Κι ας είχε πεισθεί πως η μια και μόνη αλήθεια είναι ανέφικτη.

Κι ας είχε μάθει πως η πραγματική ευτυχία 

δεν μπορεί να υπάρξει.

Γιατί είχε ήδη αισθανθεί αυτός ο τυφλός, κουρασμένος γέρος

—αυτός που δεν είχε πια άλλη ελπίδα έξω απ’ το θάνατο—

πως το μόνο νόημα, αν υπάρχει

δε βρίσκεται παρά μέσα σε κείνο το φευγαλέο και ανεπανάληπτο

μέσα σε κείνο το ιλιγγιώδες, το ασύλληπτο, που μας προσφέρει η κάθε στιγμή.

Αυτή η στιγμή που κλείνει μέσα της ολάκερη την αιωνιότητα.

(Αν βέβαια την αιωνιότητα μπορεί να τη συλλάβει κανένας.)

Κι αυτή η στιγμή δεν μπορούσε ποτέ να σταθεί

έξω από κείνο το περίεργο, το ανεξήγητο σύστημα

που είναι η ζωή.

Αυτή η ζωή, η φτιαγμένη από εξαίσιες αισθήσεις.

Από πληγωμένες μνήμες κι από ανεξήγητα όνειρα.

Αυτή η ζωή, που ήταν εν τέλει η μοίρα του.

Ο φόβος του ακροβάτη, 1989