Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

Λέοναρντ Κοέν. Ελεύθερος.


Leonard Cohen 

Bird On The Wire 


Σαν πουλί στην παγίδα,
Σαν μεθυσμένος σε μεσονύχτια χορωδία 
Προσπάθησα στη ζωή μου να 'μαι ελεύθερος.
Σαν σκουλήκι στ’ αγκίστρι, 
Σαν ιππότης από κάποιο παλιό βιβλίο 
Φύλαξα όλα μου τα σύμβολα για σένα. 
Αν υπήρξα απότομος,
Ελπίζω να το παραβλέψεις. 
Αν υπήρξα ψεύτης,
Ελπίζω να ξέρεις πως δεν ήμουν ποτέ μαζί σου.

Σαν μωρό νεκρό απ’τη γέννα του 
Σαν θηρίο με το κέρατο του 
Ξέσκισα τον καθένα που με πλησίασε. 
Αλλά ορκίζομαι μ’ αυτό το τραγούδι 
Ορκίζομαι, για όλα όσα έχω κάνει λάθος 
Πως θα τα διορθώσω για χάρη σου.

Είδα ένα ζητιάνο να στηρίζεται στο ξύλινο μπαστούνι του 
Μου ’πε, «Δεν πρέπει να ζητάς τόσα πολλά»
Και μια όμορφη γυναίκα ακουμπισμένη στη σκοτεινιασμένη πόρτα της 
Μου φώναξε κλαίγοντας, «Εϊ, γιατί δεν ζητάς περισσότερα;»

Σαν πουλί στην παγίδα,
Σαν μεθυσμένος σε μεσονύχτια χορωδία 
Προσπάθησα στη ζωή μου να 'μαι ελεύθερος.

μτφρ Δημήτρη Καραγιάννη από το βιβλίο Τα τραγούδια του Λέοναρντ Κοέν, Αγχιβασίη , Αθήνα, Νοέμβρης 1982



Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016

Θανάση Κωσταβάρα, Ένας άνθρωπος μέσα στο πλήθος



ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ

Είδα τον άνθρωπο να περιφέρεται μέσα στους δρόμους της πόλης.
Μόνος, τριγυρισμένος από ένα αλλότριο πλήθος·
μέσα στη φθαρτή του σάρκα φυλακισμένος.

Τον είδα λίγο πριν απ’ το θάνατό του
να βαδίζει αργά, με κείνο το αβέβαιο βήμα
αβέβαιος, χιλιάδες χρόνια ακόμα
μετά τη γνώση του Οιδίποδα.

Τι γύρευε, σκέφτηκα τότε όπως πίστεψα πως τον γνώρισα.
Τι γύρευε ο μέγας Χόρχε Λούις Μπόρχες στα δίχως τέλος ταξίδια του;
Τι έβρισκε τάχα γυρνώντας τον κόσμο όταν δεν έβλεπε τίποτα;
Τι ζητούσε λοιπόν, τι προσπαθούσε να ανακαλύψει, αναζητώντας τον άλλον;
Κυνηγώντας αδιάκοπα εκείνο το άπιαστο νόημα.
Αυτή την απόλυτη γνώση, που ήταν βέβαιος πάντως 
πως δε θα μπορούσε ποτέ να τη βρει.

Κι όμως, την κυνηγούσε.
Κι ας είχε πεισθεί πως η μια και μόνη αλήθεια είναι ανέφικτη.
Κι ας είχε μάθει πως η πραγματική ευτυχία 
δεν μπορεί να υπάρξει.

Γιατί είχε ήδη αισθανθεί αυτός ο τυφλός, κουρασμένος γέρος
—αυτός που δεν είχε πια άλλη ελπίδα έξω απ’ το θάνατο—
πως το μόνο νόημα, αν υπάρχει
δε βρίσκεται παρά μέσα σε κείνο το φευγαλέο και ανεπανάληπτο
μέσα σε κείνο το ιλιγγιώδες, το ασύλληπτο, που μας προσφέρει η κάθε στιγμή.

Αυτή η στιγμή που κλείνει μέσα της ολάκερη την αιωνιότητα.
(Αν βέβαια την αιωνιότητα μπορεί να τη συλλάβει κανένας.)
Κι αυτή η στιγμή δεν μπορούσε ποτέ να σταθεί
έξω από κείνο το περίεργο, το ανεξήγητο σύστημα
που είναι η ζωή.

Αυτή η ζωή, η φτιαγμένη από εξαίσιες αισθήσεις.
Από πληγωμένες μνήμες κι από ανεξήγητα όνειρα.
Αυτή η ζωή, που ήταν εν τέλει η μοίρα του.

Ο φόβος του ακροβάτη, 1989