Reiner Maria Rilke (1875-1926)
Η Πρώτη Ελεγεία
Ποιος, εάν κραύγαζα, θα μ’ άκουγε λοιπόν απ’ των
Αγγέλων
τα Τάγματα; Και
μόνο να υπέθετα πως ένας τους
μ’ έπαιρνε ξάφνου
πάνω στην καρδιά του, θα χανόμουν
απ’ τη δυνατότερή
του Ύπαρξη. Γιατί το Ωραίο δεν είναι
τίποτε άλλο,
παρά η μόλις που αντέχουμε
Αρχή του Τρομερού
και το θαυμάζουμε τόσο,
γιατί αυτό, ανέμελο, μήτε που νοιάζεται
να μας συντρίψει. Ο
κάθε Άγγελος είναι τρομερός.
Κι έτσι
συγκρατιέμαι και με σκοτεινό λυγμό καταπίνω
του καλέσματος μου τη
φωνή. Αχ και σε ποιον μπορούμε πια
να προσφύγουμε;
Μήτε στους Αγγέλους, μήτε στους ανθρώπους
και τα εφευρετικά
ζώα κιόλας το προσέχουν
πως δεν είμαστε και
τόσο ασφαλισμένοι στο σπίτι μας,
στον αντιληπτό αυτόν
κόσμο. Ίσως μας απομένει
ένα κάποιο δέντρο στην
πλαγιά, έτσι που να το βλέπαμε ξανά
την κάθε μέρα. Μας απομένει
ο δρόμος του χτες
και η αλλοιωμένη
πίστη μας σε μια συνήθεια,
που της άρεσε κοντά
μας κι έμεινε και πια δεν φεύγει.
[...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου