Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Γιώργου Καφταντζή, Ωδή στα Κερδύλια


ΩΔΗ ΣΤΑ ΚΕΡΔΥΛΙΑ
Τα Κερδύλια είναι τα πρώτα χωριά που έκαψαν οι
Γερμανοί στην Ελλάδα το πρωί της Παρασκευής
17-10-1941 και σκότωσαν όλους τους άντρες τους.
ΧΡΟΝΙΚΟ
Πύρινα κλαδιά τινάζουν τ’ άνθη τους
με το στερνό τραγούδι των κορυδαλλών.
Ακόμα κι αν ήταν από διαμαντόπετρες κι αν ήταν ολάνθιστα
κείτονται πια τώρα ερειπωμένα, κατάμαυρα.
Σύννεφο τα κοράκια βουτούν, ανυψώνονται
έχουν πανηγύρι.
Ώ, γη της Βισαλτίας, ώ, χώμα κυκλωμένο
ακίνητες μέρες και κίτρινους βολβούς
και κίτρινο ουρανό με σβησμένα χρώματα.

Και θρήνος γυναικών, θρήνος κίτρινος
από κίτρινο φθινόπωρο στο νερό
από κίτρινο κατράμι στις μυρτιές
από κίτρινο μίσος στο μαχαίρι.
Θρήνος γι’ αυτόν που θρηνεί και δέεται
θρήνος γι’ αυτόν που διακονεύει το ψωμί
θρήνος γι’ αυτόν που προδίνει το σύντροφο
θρήνος γι’ αυτόν που κρυμμένος καιροφυλακτεί
θρήνος γι’ αυτόν που προσκυνά τον τύραννο.

Ά, όλα τελείωσαν πια, όλα τελείωσαν
ό,τι απομένει, απομένει ασάλευτο και ποδοπατημένο.
Και αίματα, αίματα, αίματα
αφρίζουν, στεγνώνουν, αφρίζουν, στεγνώνουν
αίματα θαμπώνουν
σαν την ήρεμη στάλα, της λησμονιάς
σαν τον κοιμισμένο σπόρο του σταριού
σαν τη χειμωνιάτικη αυλή των προβάτων.

Πρέπει να κοιμηθούν οι βροχές
να υποχωρήσει ο πηλός, να σταθεί το χορτάρι
ας μείνουν έτσι τα σφαγμένα παιδιά
οι γκρεμισμένοι τοίχοι
τα ματωμένα κατώφλια
τα συντριμμένα χαμόγελα
ας μείνουν όλα έτσι, όπως είναι, απαράλλαχτα
οι γρύλλοι χωρίς φωνές, το ποτάμι χωρίς όνειρα
τα λιακωτά με τα λέπια του παγωνιού
κάτω απ’ την αυγή με τα τρισένδοξα χρώματα
κάτω απ’ το γλυκό χάδι του ανέμου
και τα μουρμουρητά της άνοιξης.


Από την ποιητική συλλογή του Γιώργου Καφταντζή, «Η μπαλάντα του φεγγαριού» (1961) < Τα ποιήματα 1940-1987, Θεσσαλονίκη 1988

Δεν υπάρχουν σχόλια: