Η Άνοιξη του πήρε το καπέλο!

 

Στον πίνακα του Magritte Le bouquet tout fait  (1956) 

είναι κυρίαρχη η άνοιξη της φύσης. Απέναντί της 

ο άνθρωπος με τα μαύρα, μόνος, άκαμπτος, αμίλητος, 

απρόσωπος. Μοιάζει κορμός βαρύς, απανθρακωμένος. 

Όχι όμως για πολύ. 

Η γονιμότητα της Άνοιξης 

τον διαπερνά και το κεφάλι του αρχίζει να βλασταίνει.

Ο κ. Μαύρος κάθε μέρα για χρόνια τώρα στεκόταν επί 1-2΄ πριν ξεκινήσει για τη δουλειά μπρος στην ξεθωριασμένη ταπετσαρία του δωματίου του. Το βλέμμα του χανόταν μέσα και πίσω από την μποτιτσέλια Άνοιξη. Δεν καταλάβαινε τι έβρισκε ο προηγούμενος ενοικιαστής σ’ αυτή την άθλια αναπαραγωγή!

Σήμερα όμως το πρωί, ανεξήγητο πώς,

οι χτύποι του ρολογιού έδωσαν τη θέση τους στα πουλιά,

τα χρώματα ζωντάνεψαν το μουντό δωμάτιο,

μια δροσερή φρεσκάδα έσβησε τη μούχλα.

Και τότε το σώμα ρίγησε και η καρδιά άρχισε να πάλλεται

στους ρυθμούς του bolero του Ravel.

Τι -άραγε- παίχτηκε μες το κεφάλι του;