Serres Grecia- Buenos Aires Argentina

Και αν σου έλεγαν ότι κέρδισες ένα ταξίδι στο Buenos Aires, τι θα σου ερχόταν πρώτο στη σκέψη;

Πρώτα το tango, μετά ο πεισματικός αγώνας των Αργεντινών να τα βγάλουν πέρα με την πολιτική και οικονομική κρίση και το ΔΝΤ, ύστερα ο Borges, ο Che Guevara, ο Maradona, η Evita Peron, η Mafalda...

Θα ακολουθούσαν οι αναζητήσεις στους χάρτες της Google, τη Wikipaedia, άλλα δημοσιεύματα, μουσικές και κινηματογραφικά trailer στο Youtube.

Κι έπειτα θα ερχόταν το μακρύ ταξίδι. 15 ώρες από τη Ρώμη.

Από τις πρώτες εικόνες καταλαβαίνεις τον αγώνα των Αργεντινών να δώσουν την εντύπωση μιας αναπτυγμένης χώρας που έχει αρχίσει να ξεπερνά την οικονομική κρίση. Προσεγμένοι δρόμοι, πάρκα, ουρανοξύστες, λεωφόροι, περίτεχνα και κομψά οικοδομήματα, αριστοκρατικές περιοχές. Αλλά δεν μπορείς να μην δεις παράλληλα την παραγκούπολη, τα εγκαταλειμμένα και παρατημένα στη φθορά κτίρια, τα σκουπίδια, τις σκοτεινές γειτονιές, τους άστεγους, τους επαίτες, τον μόχθο στα σκαμμένα πρόσωπα, τον καθημερινό άνθρωπο που λίγο διαφέρει από τον σύγχρονο Έλληνα.

Ο τουρίστας, διαρκώς αντιμέτωπος με την ηρωική και πολιτική ιστορία της Αργεντινής στην πλατεία de Mayo, τα περασμένα μεγαλεία της ισπανικής αποικιοκρατίας, της κομψής αρχιτεκτονικής της αριστοκρατίας, τον νεοπλουτισμό και τον μοντερνικό εντυπωσιασμό του Puerto Madero, δεν μπορεί να χαρεί μια ανέμελη, ηλιόλουστη, ζωντανή πόλη. Κι ας κυκλοφορούν πολλοί άνθρωποι ολημερίς στην εμπορική οδό Florida, στα πάρκα και τις Κυριακές στο San Telmo, και ας σουλατσάρουν τα ζευγαράκια στα κανάλια του Puerto Madero και στη γέφυρα του Καλατράβα. Η μουσική του Carlos Gardel και των επιγόνων του δεν σε αφήνει να ξεκολλήσεις από τις δεκαετίες του ’30, ’40, άντε και του ’50, ενώ το pantoneon στην καλύτερη περίπτωση να σου θυμίσει κάπως το Lieber Tango του Ástor Piazzolla και τους Gotan Project στο Lunático και Milonga De Mi Amor, όπως τα ξέρεις από τα CD και το Youtube. Το ίδιο περίπου κλίμα και στην Colonia της Ουρουγουάης.


Υπάρχει μια διάχυτη μελαγχολία ή μήπως πρόκειται για καθρεπτισμό των συναισθημάτων ενός ομοιοπαθούς Έλληνα;
Οι πληγές της τελευταίας 30ετίας και βάλε είναι βαθιά χαραγμένες στο πρόσωπο αλλά και στα προσωπεία της Αργεντινής. Η σκιά του κοινωνικού εγκλήματος που διεπράχθη και τα εμφανέστατα σημάδια του σε γειώνουν.
Ίσως το μόνο σημείο που σε μαγεύει και σε κάνει να ξεγλιστράς από τα βιωτικά είναι το υπερθέαμα των καταρρακτών (Kataratas παρακαλώ) του Iguazu και η δύναμη της φύσης, αλλά και για εκεί πρέπει να διαθέτεις αρκετά χρήματα. 

Πού, τελικά, να αναζητήσει κανείς το πνεύμα της Αργεντινής, του σύγχρονου portenios και των λιγοστών αυτοχθόνων; Στο χαλασμένο ακόμα παρόν τους, στην πολιτική τους ιστορία και τη δύναμη της κοινωνικής αλληλεγγύης ή στην πολιτιστική τους ταυτότητα; Αλλά, μάλλον είναι παράλογο να προσδοκά ένας τουρίστας να ανακαλύψει την ουσία μιας χώρας -σαν την πολύπαθη Αργεντινή- στο πρώτο του κιόλας (λειψό) ταξίδι. Την επόμενη φορά πρέπει η Αργεντινή να γίνει οι Αργεντινοί.


Κι επιτρέψτε μου μια οδηγία: Δείτε πρώτα το ντοκιμαντέρ του Fernando Solanas, Memoria del Saqueo (Μια κοινωνική γενοκτονία) και ύστερα το ντοκιμαντέρ του Εξάντα, Το πείραμα της Αργεντινής, έτσι για να καταλάβουμε καλύτερα τους Αργεντινούς μα και τους εαυτούς μας. 
 

Buenos Aires I. Η λεωφόρος της 9^ης Ιουλίου (Avenida 9 de Julio) και τα πέριξ